Meteen bij binnenkomst word ik verliefd op mijn hut. Zo’n kamer zou iedere student moeten hebben, nee eigenlijk iedereen die een reis maakt. Gewoon meenemen, ergens, waar dan ook neerzetten, en van daaruit de wereld verkennen.
Wat is er zo bijzonder? Groter hoeft niet: 4 bij ruim 3 meter. Meubilair van hout en veel licht door de patrijspoort ruim boven zeeniveau. Bureautje met goede stoel en vier stopcontacten, telefoon, bed zelfs voor mij lang genoeg en nog belangrijker zeker 1.10 meter breed.
Ik besluit dat er niets van mijn spullen in het zicht mag liggen: met storm moeten ze immers niet door de hut gaan vliegen. Ik leg alles in de kastjes boven mijn bed, in de laden onder het bed (zo handig, hier moet een interieurarchitect aan zijn gezet!), in de laden van het bureau, in de ondiepe kastjes boven de wastafel en mijn koffer en veiligheidslaarzen zet ik in de smalle, hoge wandkast. Opgeruimd staat netjes en zo ga ik het ook de hele reis houden😌
Ik ga op het bed liggen, laat de deur van de hut open staan en hoor de stemmen van de Engelse bemanning: opgeruimd en vol energie. Dit gaat een prima reis worden. Ik ben klaar voor de sprong in het diepe.
