Na drie weken op de 12de breedtegraad oostwaarts te hebben gevaren, voeren varen we nu vanaf Kaapverdië naar het noorden tot boei Carmen op 21 graden Noorderbreedte en 21 graden Westerlengte. Boei Carmen ligt buiten de territoriale wateren op 400km afstand van de kust van Mauritanië ter hoogte van de Sahara. Je kunt stellen dat de lucht op de oceaan steeds dezelfde temperatuur heeft als die van het water. Was het drie weken lang 25 tot 28 graden en zonnig, nu is het rond de 22 graden en licht bewolkt. De kleur van het water wisselt met de bewolking. Het heldere donkerblauw zie je alleen bij een heldere hemel en dat hadden we drie weken lang.
Ik heb geluk: met mijn patrijspoort tot Tenerife op de oostkant kan ik min of meer vanuit mijn bed de zon zien opkomen. Dat is nu rond zeven uur en geeft iedere keer een ander beeld. Ik zie uit naar een ochtend zonder bewolking. Overigens ik heb tot nu toe vijf keer mijn klok moeten aanpassen: 5 uur achteruit voor Antigua, 1 uur vooruit door een andere tijdzone, toen een uur aanpassen aan de Nederlandse zomertijd, toen twee keer een uur vooruit vanwege steeds een andere tijdzone. We hebben nog een tijdgrens te gaan.
De wetenschap
Op elk van de transitdagen hadden we om 19:00 uur een lezing in de lounge. Jan-Berend gaf een lezing over stof, Anna over het bepalen van Cl-ionen in de schaal van coccolieten met een ingewikkeld 4 miljoen kostend nanosimsapparaat en Geert-Jan had als titel gekozen ‘Murder at sea’ over zijn eencellige foraminiferen.
foraminifera
Deze dieren heb ik inmiddels in het lesmateriaal opgenomen omdat ze een combinatie van ongewone eigenschappen hebben. Zo hebben zij kalkkristallen naalden met cytoplasma aan de buitenkant. Als voedsel, bijvoorbeeld copepoden, aan die naalden blijft kleven, worden die naalden korter en brengen het voedsel naar een opening in de centrale schijf om het daar te verteren. Het filmpje dat hij liet zien, was fascinerend en ik mag het hopelijk opnemen in het lesmateriaal. Er moet daarvoor eerst in Amerika toestemming gevraagd worden.
Foraminifera Hat by Stephannie Tallent
Met het lesmateriaal ben ik nu goed op dreef. Daarvoor heb ik een ideale situatie: een vast tijdschema, geen boodschappen doen en geen lessen voorbereiden, heb lekker eten en drinken en aanspraak zo veel als ik wil. Het belangrijkste is wel dat ik hier de experts bij de hand heb. Ik kan steeds vragen stellen. Gelukkig maken de deskundigen ook tijd voor me.
Nog meer leuke dingen voor de mensen
Gisteren net na de nanosimslezing kwam er van de brug bericht dat er dolfijnen aan bakboord waren.
Tuimelaars
Ze waren op flinke afstand maar duidelijk te zien. Sommigen schatten het aantal in op honderd, anderen op tweehonderd. Ze sprongen en tuimelden in en uit het water en hadden een flink tempo. Hoe is het mogelijk dat mensen deze dieren doden? Het zijn gewoon vrienden – vrolijke vrienden!
En nog meer vermaak
De jonge vader Stewart bleek ineens niet zo Serious. Hij organiseerde een toto voor de Grand National Horse Race. Een keer per jaar rennen tegelijk 40 paarden twee rondes met hindernissen. Het is een race waarbij paarden makkelijk hun benen kunnen breken. Dit jaar werd 1 miljoen pond ingelegd. Aan boord legden 40 deelnemers elk 2 euro of 2 pond in en trokken een lootje met de naam van hun paard. Ik kreeg als nummer 41, een reservepaard toegewezen, dat jammer genoeg niet werd ingezet.
We zaten bijna allemaal in de lounge en Andy, de it-man, had een radioverbinding met de racetrack tot stand gebracht. De hele wedstrijd duurde 10 minuten en de reporter raakte aan het eind steeds meer over zijn toeren. Hij had dan ook een schier onmogelijke taak want hij moest de bizarre namen van de paarden snel opnoemen: Black Thunder, Shut the Frontdoor, Bishops Road, Many Clouds, Vieux Lion Rouge enz. Mijn reservepaard heette Perfect Candidate!
En wie was de winnaar? Onze jongste bemanningslid, de vrouwelijke kadet Cristina met haar paard Last Samurai. Welverdiend!
Rule The World (left) came from behind on the last fence to overtake The Last Samurai (left) and Vics Canvas
