De brug voor zonsopgang
Wachten op zonsopkomst
Om kwart voor zes vind ik Stewart, de eerste officier, op de brug. Alles is donker alleen het licht van de navigatiesystemen is aan. Hij heeft dienst van 4 tot 8 in de ochtend en van 4 tot 8 in de avond en dat gaat twee maanden achter elkaar door. Je went daar snel genoeg aan. Stewarts vader voer ook op zee en stuurde brieven met mooie postzegels en ansichtkaarten uit verre oorden. Stewart wilde dat ook. Ze wezen hem als 23-jarige kadet niet het makkelijkste trainingsschip toe. De instructies waren in het Engels maar door het grote aandeel Oost-Europeanen onder de bemanning werd er onderling Russisch gesproken waardoor Stewart een buitenstaander bleef. Hij vaart liever op een boot met een wetenschappelijk doel dan op een vrachtschip, waar de winst de zakken van de baas moet vullen. Hij draagt op deze manier ook bij aan de kennis over het leven in de zee.
Baby op komst
Vorig jaar werd Stewart op 34 jarige leeftijd eerste officier en het werk bevalt hem goed. De werktijden zijn geen enkel bezwaar, het is ‘just a different normal’. Eigenlijk is het een prima baan. Als je het omrekent brengt hij per jaar meer tijd met zijn zoontje van 4 door dan iemand met een kantoorbaan. Maar zijn vrouw is niet blij met zijn werk. Zeker niet nu, want overmorgen wordt de bevalling van hun tweede kind opgewekt. De artsen willen om medische redenen niet langer wachten ook al is het 10 dagen eerder dan de uitgerekende datum en ook al zal Stewart er dus niet bij kunnen zijn. Hij maakt zich er zorgen om: hoe zal het gaan, kunnen haar moeder en haar vrienden haar genoeg helpen? But it is part of the job! Unfortunately.
Ik vertel hem over de spanning die wij ervoeren toen onze schoondochter en dochter bevielen, de tijd tussen het moment van het telefoontje dat ze naar het ziekenhuis gingen en het telefoontje dat de baby geboren was: slopend! En dat dat in juni weer zal plaatsvinden als onze kleinzoon in Chicago geboren gaat worden: A vital moment, volgens Stewart. Ik merk dat zijn bijnaam aan boord helemaal klopt: hij is Serious Stewart.
We varen door
Het is zwaar bewolkt, de zee is rustiger dan in de afgelopen twee weken en er is minder wind. We varen langzamer dan we kunnen want de activiteiten van de CTD’s en het planktonnet willen we buiten de 200-mijlszone van de KaapVerdische eilanden uitvoeren. Daarbinnen moet je via het British Office om goedkeuring vragen om een diplomatiek incident te voorkomen. Je haalt tenslotte water met inhoud (plankton!) naar boven.
Intussen wordt het licht zichtbaar tussen de wolken, die zwaar op het grauwgrijze water hangen. Er is geen vogel, geen enkel leven te zien. We varen als een kleine besloten wereld over de eindeloze vlakte. Als we niet praten is het helemaal stil. Aan bakboord achter ons regent het. De eerste regenbui in twee weken tijd. Er is een dubbele regenboog te zien.
