Laura Korte komt uit het Duitse Reken, 50 km van Winterswijk. Ze studeerde geologie in Munster en Bremen en doet nu een promotieonderzoek bij het NIOZ. Ze woont in Den Helder en volgt daar een keer per week Nederlandse les. Ze begrijpt alles wat Nederlanders zeggen maar spreken blijft lastig en vermoeiend.
incubatie-experiment
Doel van haar incubatie-experiment: vaststellen hoe de primaire productie van fytoplankton, de groei van algen, wordt beïnvloed door het toevoegen van natte en droge stof waarvan bekend is hoeveel ijzer het bevat. Laura wil uitzoeken of de organismen met het toegevoegde ijzer sneller groeien en delen. Het is bekend dat stikstof in dit deel van de oceaan de beperkende factor is en dat ijzer nodig is om die stikstof te kunnen opnemen. Maar dan moet dat ijzer wel in een opneembare vorm aanwezig zijn. Regen is behoorlijk zuur en kan daardoor ijzer in het stof oplossen. Zo niet dan zakt het stof met ijzer en al naar beneden en gaat het verloren voor de primaire productie. Is de tijd die het stof aan zure regen wordt bloot gesteld lang genoeg om ijzer opneembaar te maken?
Werkwijze
Laura vult 6-literflessen met water dat op twee verschillende dieptes (20 en 100m) is verzameld en stelt die aan boord in bakken van ongeveer 1 m3 bloot aan verschillende condities:
– stof van twee plekken uit de Sahara: een plek bij een meer en een bij de duinen. Het verschil is onder andere de korrelgrootte en mineralensamenstelling.
– deze twee soorten stof worden gedurende een vaste, korte tijd nat gemaakt met een zwavelzuuroplossing met een van de drie verschillende pH’s te weten pH 2, 3,5 en 4,5. De laatste zuurgraad kan overeenkomen met die van echte regen.
– twee lichtintensiteiten. Het verzamelde water van 100m diep wordt steeds in lichtdichte flessen bewaard tot het experiment begint. Om de lintintensiteit van de grootste diepte te simuleren worden over die bak een wit damasten tafellaken bevestigd. Het water van 20m diep wordt niet afgedekt.
Per dag gaat het om 2×35 flessen. In de vier dagen erna worden dagelijks met een cytometer het aantal cellen gemeten evenals de pH en het gehalte aan overgebleven voedingsstoffen wat iets zegt over het deel dat is opgenomen.
Dit experiment wordt in totaal bij drie stations uitgevoerd.
Heeft dit experiment maatschappelijke relevantie?
Niet elk onderzoek hoeft een maatschappelijk belang te dienen. Maar na zoveel moeite (echt erg veel moeite; stof verzamelen, stof besproeien, flessen vullen, flessen afplakken, met windkracht 6 en flinke golven flessen sjouwen naar het dek, hangend over de rand in de bak bevestigen, water aftappen, cellen tellen, voedingsstoffen bepalen enz, enz. zou het toch wel mooi meegenomen zijn als dat een praktisch nut zou hebben. Het is hartverwarmend te zien hoe Laura geholpen wordt door onder andere de masterstudenten Franzi Pausch en Oliver Knebel maar ook tijdens werkpieken door de postdocs Chris Munday en Catarina Guerreiro. Wat een toewijding!
Laura doet wat Russ George (zie eerder in dit blog ) naliet te doen. Wat zijn de gevolgen van het met ijzer bemesten van de oceaan? Neemt de algengroei toe? Zakt het stof misschien ondanks de zure regen naar de bodem zonder dat metalen oplossen en de algen ze kunnen opnemen? En hoe snel gaan de kleine eencellige diertjes de algen opeten en daardoor zelf in aantal toenemen? Jan-Berend en Laura willen eerst de effecten bepalen voordat iets als bemesting in praktijk wordt gebracht. Dat wil zeggen voordat op winst beluste zakenlieden ijzer gaan strooien om op korte termijn veel vis te kunnen vangen terwijl het milieu daardoor op langere termijn mogelijk ontwricht wordt. Meten is weten!
