I have been A good girl, ik heb net ontbeten met een gebakken ei op een toast, wat fruit, een cracker met marmelade en een kop thee. Ik moet eten en ik kreeg het zo waar op. Sinds gisterenavond liggen we op dezelfde plek. Op deze tweede monsterplek gaat veel gebeuren: Apparaten zee in en zee uit; en voor mij een dag om bij te komen. Het schip vaart niet maar ligt ook niet echt stil. Toch is het relatief rustig. Deze dag moet ik benutten dus ik ga meteen aan de slag.
Aanleg voor zeeziekte
Achteraf gezien had ik kunnen weten dat ik last zou krijgen van zeeziekte. Ik moest vroeger in de bus van Goes naar Hoedekenskerke met een zak op schoot vóór in de bus zitten en was vervolgens zeeziek op de boot van Hoedekenskerke naar Terneuzen. Dat was geen vrije keuze; we gingen zo lang ik niet naar school hoefde elke week naar mijn grootouders in Axel. Later ging ik een keer in de zweefmolen op de kermis van Goes en een keer in de achtbaan in Hakone bij Tokyo. Daar heb ik het bij gelaten. Mij vind je niet meer in dat soort attracties en ik ben eruit: dit is mijn eerste, maar ook mijn laatste expeditie. We zijn nu een week aan boord en na het overgeven en de wonderzetpil houd ik me staande, maar daar is alles mee gezegd. Vandaag is dus een dag die ik moet pakken.
Het verloop van een dag varen
Als ik wakker word, verzamel ik moed om onder de douche te gaan. Dat op zich is al een hele klus. De boot beweegt namelijk niet alleen van links naar rechts en van naar achter naar voor maar ook op onvoorspelbare momenten in verticale richting. Net als tijdens aardbevingen in Tokyo. Daarna loop ik met de handen stevig aan de leuningen twee trappen op voor het ontbijt van half acht. Schommelend alsof ik ben aangeschoten, loop ik naar de keuken waar het alleraardigste personeel me welkom heet en How is your day? vraagt. Natuurlijk antwoord ik dat het not too bad is. Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik honger heb en maak een selectie uit de vele ontbijtmogelijkheden, die er prima uitzien. Ik schuif aan in de eetzaal en probeer te eten. Ik krijg 
meestal maar de helft op, thee gaat nog net maar koffie hooguit twee slokken. Pogingen om een aantrekkelijke gesprekspartner te zijn heb ik al opgegeven, want dat kost me eenvoudig teveel energie. Sorry, medereizigers!
Na de ochtendmaaltijd ga ik op het balkon van de eetzaal in de schaduw zitten. Daar is Dirk – eveneens worstelend met de zeeziekte – steevast te vinden. We hebben vastgesteld dat je op dit balkon en in de library de minste last van de schommelingen hebt, dus daar ga ik wat mailen en aan mijn blog werken. Zo rond 10 uur gaan Jaap en ik aan de slag met het plastic onderzoek van Corina Brussaard (zie http://www.lydiaopzee.nl/ecosysteem-van-sargassowier/ ) net binnenhalen, leegspoelen via trechter, materiaal in buisjes spuiten en deze in de vriezers in het achteronder zetten. Hoewel dit klusje afleidt, kan ik het maar net aan.
Half 12, tijd voor de lunch: een keur aan worstjes, gebakken eieren, gebakken vis, pasta, schijven vlees, groenten, kazen. Ik houd het voorlopig op soep, kippen-, tomaten- of maïssoep, elke dag vers gemaakt.
Wat doe ik dan ‘s middags tot het avondeten van vijf uur? Dat heeft weinig om het lijf. Een beetje mailen, blog schrijven, denken wat ik zou gaan doen als ik er niet te moe voor zou zijn. Zelfs een foto maken is al bijna te veel in mijn huidige conditie. Ik denk aan de mensen die vroeger vanuit Indië op verlof kwamen, aan de mensen die emigreerden naar Canada en Amerika en ik heb diepe bewondering voor Laura, het zeilmeisje. Heeft die al een ridderorde gehad? Van mij krijgt ze er twee!
Tenslotte ga ik maar op mijn kamer lezen en slapen waarna ik gelukkig wat minder uitgeput wakker wordt. Dan maar eens met Gemma naar het voordek. Daar is het altijd zonnig en waait de Noordoost passaat vol in je gezicht. De voorplecht gaat op en neer; niet te lang naar kijken. Dan even binnenlopen in de stuurhut oftewel “de brug”. Volgens de kapitein worden we zo doodmoe van het voortdurend corrigeren van de bewegingen van het schip. Geen last van en ook nooit gehad, zegt hij lachend. Hij niet.
Om vijf uur het diner, met alweer een keur aan heerlijkheden. De keuken is fantastisch evenals de vier mensen die er werken. Ze maken ook echt Engelse specialiteiten zoals broodpudding en amandelcake. Ik probeer hun keuken eer aan te doen maar na twee happen heb ik genoeg. En Lutz maar voorspellen dat ik aan zou komen hier aan boord!
De avond is lang: whatsappen met de kinderen(Is het laatste bod op het Amsterdamse huis geaccepteerd?/ Wat zei de gynaecoloog in Chicago?) mailen met mijn goede buurman en vriend Michiel, die thuis de blog beheert, zelf wat bloggen, wat praten in de library. Om acht uur ga ik naar mijn hut, lezen, slapen.
Overeenkomst bevalling en expeditie
Tijdens mijn bevallingen verlangde ik naar time-outs, momenten voor bijkomen met een kopje thee. Ik zou daarna echt weer wel doorgaan maar dan even niet. Deze dag stilliggen is ook zo’n time out. Ik ga zo veel mogelijk foto’s maken, met mensen praten en ideeën uitwerken nog voordat de zeeweeën weer in alle hevigheid komen opzetten.
