Eind goed, al goed
Parallel universum
Op een onderzoeksschip varen wetenschappers en een bemanning, die hen ondersteunt. Mensen met totaal verschillende achtergronden, elk een radertje in de machine, elk met zijn rol in dat drijvende wereldje met als decor de oceaan. Niemand kon die vier weken uit dat universum stappen. Tijdens de reis ontstonden dwarsverbanden tussen de twee groepen. We groeiden naar een geheel waarvan we wisten dat het weer uit elkaar zou vallen. Ik heb me laten verzekeren dat de sfeer beter was dan op de meeste vorige reizen. De Britse bemanning was ook blij met ons: Nederlandse wetenschappers zouden hen op een meer gelijkwaardige manier benaderen dan mensen van andere landen.
De flora en fauna
Op de 12de breedtegraad is de oceaan voedselarm en met de zon erop stralend blauw. Je weet dat er volop micro-organismen in drijven maar die krijg je alleen met een vergroting in beeld. De diersoorten die we wel zagen, maakten grote indruk op me zowel de kleine als de grote soorten, de walvis en de dolfijnen. Dat heeft mijn belangstelling voor de zee vergroot. Weten dat veel dieren daar in hun blauwe universum leven. Dat sommige daarvan elk moment naar boven kunnen komen en dat je daar getuige van zou kunnen zijn als je maar lang genoeg blijft kijken. Een vreemd idee.
Het lesmateriaal
De strakke hiërarchie, de duidelijke taken en tijden van de bemanning creëerden voor mij een duidelijke structuur. De eerste week heb ik me ondanks zeeziekte op de been gehouden en ben ik begonnen met mijn blog. Intussen kreeg ik informatie op informatie zowel over het stofproject als geheel als over de resultaten en plannen van de afzonderlijke onderzoekers van PhD tot en met professor. Op den duur zag ik door de bomen het bos niet meer en wilde de focus niet op ‘Oceanen en stof’ leggen maar op een aspect dat de oceanen nu bedreigt: plastics. Ik ben blij dat ik het roer toch heb omgegooid. Ik heb er de laatste week enorm aan getrokken steeds vragen stellend aan de deskundigen. Ik wil hen danken voor hun voortdurende hulp. Mede door hen heeft het lesmateriaal ondanks alles een vliegende start gekregen. Nu het commentaar afwachten.
Mijn blog
Mijn blog bleek in de week van de zeeziekte mijn houvast te zijn. Hierdoor werd ik gedwongen om structuur aan te brengen, me ergens op te focussen en daar woorden voor te vinden. Door de interviews leerde ik al snel mensen beter kennen. Maar de bemanning vertelde mij los van de interviews steeds meer interessante verhalen over zichzelf. Maar ja ik moest me wat de blog betreft beperken. Ik moest tijd besteden aan het lesmateriaal want zoveel deskundigen zou ik na thuiskomst niet zo makkelijk kunnen raadplegen.
Het onderzoek
Ik heb een beter beeld gekregen van de nadelen van werken in de wetenschap: de tijd die nodig is om aanvragen voor beurzen te krijgen en de neerbuigende houding ten opzichte van ‘linkse intellectuelen die hun hobby (lees: het fundamentele onderzoek) willen uitoefenen’. Tegelijkertijd heb ik gezien met welke inzet en toewijding zij hun onderzoek uitvoeren. Ze zijn zeer gedreven en krijgen er ondanks de moeilijkheden veel bevrediging uit.
Dankwoord
Mijn deelname zou niet tot een goed einde kunnen zijn gebracht zonder de hulp van velen. Als eerste wil ik de professoren Geert-Jan Brummer, Corina Brussaard, Toni Rosell-Mele en de expeditieleider Jan-Berend Stuut bedanken. Zij waren steeds bereid hun kostbare tijd aan mij te besteden.
Lutz Lohse – ITS-academy
Lutz Lohse van ITSAcademy wil ik bedanken dat hij mij gevraagd en gestimuleerd heeft om deel te nemen. Verder wil ik STEM Teacher Academy van het Platform Beta Techniek danken voor de financiële ondersteuning.
Stedelijk Gymnasium Haarlem
Ook dank ik mijn school, het Stedelijk Gymnasium Haarlem, die mij toestemming heeft gegeven om vier weken weg te gaan en mijn collega’s, die bereid bleken tijdens mijn afwezigheid een deel van mijn taken over te nemen.
Als laatste wil ik bedanken mijn goede vriend Michiel, die steeds weer verrassende illustraties wist te vinden bij elke aflevering van mijn blog www.lydiaopzee.nl .
All is well that ends well
Tijdens de zeeziekteweek wilde ik zo snel mogelijk van boord af. Daarna had ik drie dagen nodig om weer vertrouwen in mijn eigen lichaam te krijgen, durfde ik weer trappen te lopen en naar delen van de boot te gaan die heftiger bewogen.
Ik had me toen niet kunnen voorstellen dat ik aan het eind van de reis met moeite afscheid zou nemen van de James Cook met al zijn facetten.
Terugkijkend op deze expeditie was het in een woord een geweldige ervaring, die ik niet had willen missen: all is well that ends well!
vrnl: Corina, Yvo, Bob, Anna, Kirsten, Laura, Franzi, Chris, Noel, Patrick, Paul, Barry, Toni, Bert, Andy, Monica, Billy, Tessa, Lydia, Gary, Oliver, Dirk, John, Anne, Nick (verstopt op de brug), Catarina, Wally, Mark, Pete, Carl, Michelle, Laura, Gemma, Jaap, Rob, Geert-Jan, Anthony, Bob, Jan-Berend
