Zeeziekte weg
Na een heftige eerste week ben ik helemaal over de zeeziekte heen. De behoorlijke deining in de vaardagen daarna leverden mij geen enkel probleem. Ik loop nu net als iedereen met slingerbenen door de eetzaal in elke hand een bord met eten balancerend. Ik hoef niet meer op het balkon of in bed te liggen om bij te komen. Dus nu is dit zeeleven gewoon.
Pas na mijn oceanografische ontgroening besef ik dat ik een soort vrijgestelde ben: geen enkele huishoudelijke verplichting; geen boodschappen doen; geen eten koken; nis afwassen; zelfs geen wasmachine aanzetten. Ik kan vanaf 8 uur ‘s morgens tot zo láát ik wil doen wát ik wil; de opzet van de onderzoeken proberen te doorgronden, met wetenschappers praten over hun aanpak, observeren van het leven aan boord met zijn vaste tijden en vaste taakverdeling.
Gisteren en vandaag, woensdag 30 en donderdag 31 maart, lag de James Cook weer stil om apparaten omhoog te takelen en in zee terug te zetten. Allemaal indrukwekkende hoogstandjes en bepaald niet zonder gevaar voor de technische mannen. Met windkracht 6 ging het achterdek behoorlijk op en neer waar we allemaal in spanning toekeken hoe Yvo, Barry en John de klussen klaarden.
Vanmorgen heeft de Spaanse professor Toni Rosell i Mele van de universiteit van Barcelona me twee uur lang uitgelegd welk onderzoek naar stof en organische moleculen hij uitvoert en op welke manier dat aanwijzingen kan opleveren voor het voorspellen van de zeespiegelstijging. Dat die zeespiegel gaat stijgen en zelfs sneller dan verwacht staat ook weer eens beschreven in een artikel van Pollard en De Conto dat deze week in Nature werd gepubliceerd, zie de site van de New York Times. Vanmiddag heb ik in de eetzaal een samenvatting van zijn verhaal geschreven dat misschien geschikt is als lesmateriaal. Tussendoor kwamen gelukkig de happy boys Bert Boekschoten en Jaap de Boer langs. Bert alleen is al een blogaflevering waard; hij vertelt zo smakelijk dat ik moest huilen van het lachen. Jaap en hij beweren dat hij niets verzint, maar dat betwijfel ik zeer.
Daarna ben ik een rondje gaan lopen over het schip: uw blogster in actie!
Oliver gesproken, een Duitse masterstudent, die op het achterdek in de zon zat bij te komen. Het is ook zijn eerste expeditie en hij leert veel. Vervolgens naar de brug, de stuurhut, maar beter de stuurzaal, waar Geert-Jan de Dougalls Stern die vanmorgen een eindje meevloog, in het vogelboek had gevonden.
Sterna Dougallii
Hij liep mee naar beneden om mijn Toni-tekst door te kijken en van commentaar te voorzien. Morgen tekst nog licht bijschaven en een paar foto’s van Toni bij zijn stoffilters boven op de stuurzaal maken.
Om 19:00 hield de Portugese postdoc Catarina Guerreiro een presentatie over haar interessante onderzoek naar coccolithoforen, algen, die kalkstructuren maken. Voor deze boottocht had ik nog nooit van deze eencelligen gehoord. Zowel de crew als de wetenschappers stelden vragen.
Coccospheren, opgebouwd uit Coccolithophoren
Daarna sprak ik nog met Corina Brussaard, over de extra uitdagingen die je als vrouw tegenkomt, wil je beurzen voor je onderzoek krijgen en professor worden. Dat is haar bij de UvA gelukkig gelukt, en onlangs is ze lid geworden van de American Academy of Microbiology, heel knap! NWO vroeg haar om binnenkort een verhaal te komen houden voor vrouwen met ambitie in die richting. Een ervaringsdeskundige dus.
De sfeer
De sfeer op het schip is bijzonder goed. De crew prijst ons om onze gemoedelijkheid en de totale afwezigheid van hiërarchie. Er zijn vier onvervalste professoren aan boord, maar ik denk dat de crew niet eens weet wie dat zijn; iedereen werkt hard, helpt elkaar, legt dingen uit, vult elkaar aan en gaat gewoon zijn gang. Het is een heel verschil met de klassensituatie waarbij ik regelmatig leerlingen aanspoor met opmerkingen in de trant van ‘zou je niet eens wat aantekeningen maken?’. Iedereen is autonoom en neemt zijn verantwoordelijkheid.
‘s Avonds komen crew en wetenschappers in de bar bij elkaar en iedereen leeft toe naar de barbecue. Die gaat zaterdag voor het CTD-hok op het dek gehouden worden en zal volgens de verhalen beslist een hoogtepunt van de expeditie worden….
